Birxan Keskin, (1963 ) türk şairi, yazıçısı. 1986-cı ildə İstanbul Universitetinin Ədəbiyyat fakültəsinin bitirib. İlk şeirini 1994-cü ildə çap etdirib. 1995-98-ci illərdə “Göçebe” jurnalını çıxarıb. Nəşriyyatlarda redaktor işləyib. 1991-2002-ci illərdə beş şeir kitabı nəşr olunub.
QARIŞQA
Ruhumdakı səbrlə, ürəyimdəki sevgi ilə qurdum
Meşənin altındaki o odlu tor yolu
Yetər ki oxu onu.
Sənin gördüyün ağzımın ucundakı duadır,
Ayaqlarımın altında yerə tökdüyüm
Göz yaşlarına inanırdım. Dünya elə uzundur ki;
Qıvırılmağa, bükülməyə, vərəq kimi açılmağa,
Bir yol getməyə, bir ömür bir yol olmağa.
Ah! Yenə də yolumdakı kədəri heç kim bilməsin,
böyüsün, genişlənsin, ömrümə dolansın;
Qapısı çoxdan bağlıdır, pəncərəsi pərişan.
Kim anlayacaq bu qor əlamətlərini?
Heç kimin dilində oxumasın İçimdə dağılan.
Düzəndə və dağda gizlənmiş bir mavi üçün
yola düşdüm. Mənim vəhşi bir hayqırışım var,
Uzun müddət keçdi, küləyə verdim onu.
Qışa girdik, qışdan çıxdıq
Amma dəyişmir insanlar
Qarışqa duası deyirlər toxuduğum yola..
***
AYRILIQ
Neçə gecenin çölüdür bu ayrılık
Neçə şeirin dölüdür üstümə
örtdüyün bu incə səssizlik
qəlbim, alış artıq, qır özünü
öz divarında, səsini
öz divarına hayqır.
Təsadüfən birbirinə rastlamış
başqa başqa sevgilərsiniz siz artq
gecəylə gündüz kimi bir-birinə
ayrılmış. O ki, rüzgar, bir zaman
sənin çölündə qumlar uçurmuş,
o ki, gecə və əsmər, görmür
səhrayı, səsi içində qarışmış.
Hər ayrılıqda özünə saplanan bir xəncər
Öz səbrini ölçən daş,
Öz yuxusuzluğunda yataq oldun.
kül qoy indi yanına közünün
səni qovuran onu da yandırmasın.
Eşqlə bəslə özünü, gül yetişdir,
əvənköməci gülü çoxalt.
ki, sən eşqdən və ayrılıqdan
başqa nə anlayırsan.
***
İTƏNLƏR ÜÇÜN YANIB
Ey ölümdən və həyatdan olma uşaq
Sən Sonanı və dənizi tanıyırdın
İndi özünüzə başqa bir sual tap
bir dəniz şəfəqi niyə düşsün bir salın dalınca
məsələn,
Ölümdən və həyatdan çox danışdıq
susqun, ağızsız, sözsüz
ilahi bir xorun gülümsəməsini istəyirəm mən
yerli yersiz
həm kiçik bir gülümsəmə üçün niyə
böyük zarafatlar gərəkir bizə
və niyə dəlilik beşinci mərtəbədə tutur insanı
və bu mərmər insanlar necə olur da
revmatizmadan bəhs edirlər?
Ey ölümdən və həyatdan olma uşaq
hüt hüt quşunu və göz yaşını bildin
yaxşı, niyə bir Nyuyork tapır özünə
tatara bənzəyən və balkonlu qızlar
saçlarını sərəndə çinar altının sərin sabahlarına
və bir şairin üzünə niyə qurdlar düşər hər axşam
durduğu yerdə bir dəhliz tənhalığına…
