AYİŞƏ NƏBİ
1
Uzun sözləri qısaldıb gül ləçəyinə bükürəm,
Yaraşdırıram ətimlə dırnağımın arasına.
Nəfsimi yolda yatan köpək sanıb
Gülürəm.
Günəşin son şəfəqi son zərrəsi içində
Mənsur təcəllası bərq vurur.
Uçum uçum uçunur hicrətin önündə
Canım, nəfəsim.
Bir büküm canam nəfəsimin içində,
Gedib uzaqlara qayıdıram.
Gətirirəm nəfəsimin içində təcəllasını sirlərin,
Hikmət əhlinə yozmuram,
Açmıram hikmətin çözümünü.
Elə uçunuram, elə uçunuram
Hikmətin sirləri qabarır ay görən dəniz kimi.
Mənsur Həllac dedilər,
Atıq-atıq oldu ruhumun ilmələri.
Həllac oldu
İt kimi uladı ruhunun önündə nəfsi.
Su istədi,
Su içdi.
Toxdadı nəfsi Həllacın.
Ac qurd kimi əzdi başını nəfsinin Həllac.
Daranmamış yun kimi atıq-atıq etdi,
Atılmş-çırpılmış yuna döndü.
Döndü, ağrıdı,
Ağrıdı, cızdağı çıxdı,
Əbədi atəş qovurdu, sovurdu külünü göyə,
Döyə-döyə
Başına gözünə
Rəng qatdı sözünə.
2
Ey bəni adəm, lütf eylə nəfəs dər,
Sönməsin surətin hüsnündə günün ziyası.
Məkanları aşdım da gəlib laməkan oldum.
Qurdum quru dallardan ağac oymağı,
Lütf eylə, nəfəs dər, ey bəni adəm.
Silkin üzərindən yığılan qaramatı,
Silkin, axıb tökülsün surətin dan üzü,
Dan üzü bəlirsin surətində, ey bəni adəm.
Gözəllik adına qalxıb qiyam etsin
Canlar, bəşər övladları, ey bəni adəm.
Canda usanmaz səcdələrin əbədisi.
3
Can təlaş etməz, Mənsur darda darıxar,
Şəbi-arus artırar işıqları,
Gözləri qamaşar mələklərin.
Açılar qatları,
Çözülər dilləri,
Tükənməz sirləri.
Mənsur tutar nəfəsini darda bir an,
Bir an içində doyar nəfəsi Mənsurun.
Ey hüsnünə ziyadə afət doğan,
Ey qəlbinə atəşi məkan bilən,
Məni tərk etdi “ləntərani” Turunda.
Qorumaz zərrənin içindəki kainatı
Çözülən dillər.
Çözülən dillər təcəllasını təsdiq edir.
Həllac “Rəbbim” dedi,
Toxum qoydu dilinin üstündə çiçəklər.
İmtina etdi balıqlar sudan,
Ləhləyən köpəklərə sərinlik oldu Həllacın nəfəsi.
Həllac nəfəsindən küləklər yön aldı,
Qatdı qabağına azğın suları,
Sovurdu qayaları ufaldaraq.
Həllac nəfəs saldı qiyamət uzaqlaşdı,
Damarların içində qanın qarasında
Can şahə qalxıb səcdəyə qapandı.
Təndə can susur,
Can durur.
Can gəlir, can gedir
Dəyişmir növrağını sübhlə şər çağı
Şər çağı canda.
Sübh açılır darda Həllacın üzünə,
Həllac darmadağın,
Sübh soyuğunu isidir nəfəsindəki atəşlə.
Ənginlikləri qat-qat, mərtəbə-mərtəbə
Keçirdi nəfəsinin gözündən.
Qatlar, mərtəbələr nizamla rükuya getdi
Həllacın önündə.
Həllac nəfəsinin içində böyüdükcə
Alçaldı sonsuzluqların uca dağları,
Əridi gözlərində.
Atıq-atıq oldu Tur dağı kimi,
İncəldi nur axan çaylar,
Çəkildi ayla qabaran sular.
4
Yollar səbrlə itirir izimi,
Gömgöy çöllərə düşmür kölgəm.
Çıxıram, çıxmağa Yusuf quyusu,
Düşürəm, düşməyə uçurum bol
Nəfsim atıb tutur məni əlində,
Zülmətin içində qaranlıq durulur…
24 avqust 2009, bazar ertəsi
