VAN QOQUN GÜNƏŞİ
(İrvinq Stonunun “Həyat təşnəsi”
əsərini oxuyarkən…)
Səhərdən axşamacan
Gəzdi altında günün;
Gunəşi görüb, duyub.
Fırçasının gücüylə
dünyada başqa,
yeni
bir Günəş almaq üçün.
Yandırdı varlığını
Günəşin hər şüası;
qaraldı bət-bənizi.
Töküldü dalğa-dalğa
sinəsinə, başına,
Günəşin al dənizi.
Qəlbin odu bir yandan,
göyün odu bir yandan;
qorxmadı,
çəkinmədi
Van Qoq bu yanhayandan.
Baxmayıb qızmar günün
alovuna,
közünə,
yığdı bir ucu göydə,
bir ucu yerdə olan
qızılı şuaları
qabarmış sinəsinə,
ürəyinə, gözünə,
yapışdı şualardan,
Gunəşi çəkib-çəkib
yerə salmaq istədi.
Günəşin qucağında
yanıb-yanıb,
yaxılmaq,
Günəşin qucağında
bir əbədi,
vəfalı
sakin olmaq istədi.
Alışdı,
yandı Van Qoq.
Bir ucu gözlərində,
Bir ucu göydə olan,
kainatı dolduran,
yanğını ərşə dayaq
Şüalar arasında,
rənglərin əfsanəvi,
qarışıq dünyasında.
Görənlər düşündülər:
“Yazıq bezib həyatdan,
öz canına zülm edir”.
Birdən
çökdü Van Qoqun
işığa,
rəngə həris
alıcı gözlərinə
sanki qütbün zülməti.
Vurmuşdu məhəbbətin
Alovuyla onu gün,
qovuşmuşdu Van Qoqa
Bir daha ayrılmamaq,
Uzaq olmamaq üçün.
Van-Qoq səndirləyərək
əllərini uzatdı
Günəşin gecəsinə,
zülmətin göylərinə.
Günü tutııb, oxşamaq,
saxlamaq arzusuyla.
Yıxıldı sonra günün
Zülmət ucalığından.
Üzünə su səpdilər,
sönərmi arzu suyla?
Günəş sönərmi suyla?
Yaman yanırdı Van Qoq,
Ürəyi hay-harayda
Bir günəş alışırdı
Köksündə köksü boyda,
Üzündə üzü boyda.
Qarsımış dodağından
Hərdən köz kimi düşən
Sözündə sözü boyda.
Gecə yarıydı artıq…
Qurtarmışdı görüşlər,
xoş söhbətlər,
gülüşlər.
Tökülürdü Van Qoqun
Dodağından arabir
Xırda-xırda cünəşlər:
– Niyə batdın, ey Günəş?
Odun var,
işığın yox.
Gəl, gözümə düş mənim,
Ey ağrısı, –
dərdi xoş!
Ey yanğısı vəfalı!
Ey varlığım!
Ey canım!
Ey sevimli düşmənim!
